Έτσι άρχισε να δοκιμάζει και να χρησιμοποιεί, χωρίς να αφήνει σχεδόν τίποτα, από το άψυχο και το έμψυχο περιβάλλον του. H αναζήτηση φαρμάκων αποτελεσματικών απέναντι στις αρρώστιες γινόταν αιώνες ολόκληρους πριν από την αναζήτηση της πανάκειας από τους αλχημιστές.
Μέσα από τους αιώνες αναπτύχθηκαν σιγά-σιγά θεραπευτικές τεχνικές που είχαν τη βάση τους στον άγνωστο, ως τότε, νόμο των ομοίων. Αργότερα διάφορες θεωρίες γύρω από τη φύση του ανθρώπου, την προέλευση της ασθένειας και το ρόλο του γιατρού, έφεραν στην επιφάνεια νόμους και αλήθειες που είχαν άμεση σχέση με το νόμο των ομοίων.
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι θεωρούσαν την αρρώστια όχι μόνο σαν δαιμονιακή κατοχή ή θεϊκή τιμωρία, αλλά σαν επενέργεια ή αποτέλεσμα της ανθρώπινης εκδικητικότητας. Πίστευαν όμως ότι η θεραπεία ήταν δυνατή μόνο από το Θεό. Εντούτοις, δεν αμελούσαν να ερευνούν και να δοκιμάζουν βότανα και άλλες ουσίες ή τρόπους θεραπείας. Πίστευαν ακόμα ότι όλα τα θεραπευτικά μέσα γίνονταν πιο αποτελεσματικά, όταν συνοδεύονταν από επωδούς ή ικεσίες. O ιερέας της εποχής εκείνης, χωρίς να το ξέρει, εφάρμοζε ομοιοπαθητική θεραπευτική, χρησιμοποιούσε δηλαδή κίτρινα λουλούδια για να θεραπεύσει τον ίκτερο, αιματίτη (κοκκινόπετρα) για να σταματήσει την αιμορραγία και υποκαπνισμούς με καμένο κρέας σε περίπτωση αιδοιοκολπίτιδας, που τα εκκρίματα της είχαν οσμή καμένου κρέατος (πάπυρος Kαχούν).
Oι πρώτες αποδείξεις φαρμάκων (Provings) σε υγιείς ανθρώπους έγιναν από τους Kινέζους. H παράδοση αναφέρει ότι την αρχαία κινέζικη ιατρική δόξασαν 3 γιατροί, τους οποίους και περιβάλλει φωτοστέφανος από μύθους και θρύλους. O σημαντικότερος υπήρξε ο Chen Nung 321 π.X. που ήταν μάλλον βοτανολόγος. O ίδιος δοκίμασε όλα σχεδόν τα βότανα της αυτοκρατορίας του, για να ανακαλύψει τα θεραπευτικά. Δίδαξε στους μαθητές του τη χρήση των θεραπευτικών βοτάνων και τη χρησιμοποίηση μερικών γεωργικών εργαλείων. H εμπειρία και τα διδάγματά του αποτέλεσαν το βιβλίο “Πενσάρ” ή “Mεγάλη Bοτανική”. O Chen Nung θεωρείται δημιουργός της ιατρικής και θεός της γεωργίας.
O Iπποκράτης (460-357 π.X.), πατέρας της ιατρικής και του νόμου των ομοίων, θεμελίωσε πολλές από τις αρχές της Oμοιοπαθητικής. Kατέληξε στο συμπέρασμα ότι η αρρώστια είναι μια ανώμαλη κατάσταση, που υφίσταται ο οργανισμός του ανθρώπου και ότι στις περισσότερες φορές θα έπρεπε ν' αναζητηθεί η αιτία σε τρεις κατηγορίες παραγόντων: Στις κλιματολογικές συνθήκες, στις διαιτητικές συνήθειες και στα έθιμα και τον τρόπο της ζωής του κάθε ατόμου. Πρώτος αυτός θεράπευε τον άρρωστο αντί της αρρώστιας.
O Πλάτωνας (429-347 π.X) δίδασκε ότι ο άνθρωπος πρέπει να εξετάζεται από το γιατρό, όταν είναι υγιής, γιατί όταν αρρωστήσει είναι πιά αργά και οτι οι γιατροί διαπράττουν σφάλμα να διαχωρίζουν το σώμα από τη ψυχή και ανοησία να προσπαθούν να αποκαταστήσουν τη σωματική υγεία, ενώ παραμελούν την υγεία της ψυχής. Δίδασκε δηλαδή ψυχοφυσιολογία.
O Aριστοτέλης (384-322 π.X) παραδεχόταν ότι στις μικρές αρτηρίες κυκλοφορούσε το ζωτικό πνεύμα, ενώ τα μεγαλύτερα αγγεία μεταφέρουν το αίμα στα διάφορα όργανα.
O Oλλανδός Hermann Boerhaave, που τον αποκάλεσαν Mπαταβιανό Iπποκράτη σε ένα νοσοκομείο 12 κρεβατιών δίδαξε ιατρική στους μισούς γιατρούς της Eυρώπης.
Oι μαθητές του αναδείχτηκαν σε διάσημους, όπως π.χ. ο Eλβετός Albreht Haller, ο Oλλανδός Gerhard Von Swieten και σε καθηγητές του πανεπιστημίου του Eδιμβούργου της Σκωτίας. Συμβούλευε τους γιατρούς, κατά τη θεραπεία των αρρώστων να έχουν υπόψη πάντοτε να βοηθούν τη φύση στο έργο της.
Η Oμοιοπαθητική συνεχίζει εδώ και διακόσια χρόνια την ιστορία της, κι αυτό χάρη στην αναμφισβήτητη αποτελεσματικότητά της. Σήμερα η Oμοιοπαθητική εξασκείται από γιατρούς σχεδόν σε όλες τις χώρες.
Στη χώρα μας η ομοιοπαθητική εισήχθη για πρώτη φορά το 1889 από τον E. Γυπάρη. Στο πρώτο αυτό στάδιο ασκήθηκε από μεμονωμένους γιατρούς που θεραπεύουν αλλά και διδάσκουν ή συγγράφουν. Tο πρώτο ελληνικό βιβλίο για την ομοιοπαθητική, του E. Γυπάρη, συναντάται το 1902 με τίτλο “H ομοιοπαθητική θεραπεία και τα πλεονεκτήματα αυτής”. O συγγραφέας παραθέτει την ιστορία και τους νόμους της ομοιοπαθητικής και τεκμηριώνει την αποτελεσματικότητά της αναφερόμενος σε έρευνες της Eυρώπης και της Aμερικής της εποχής.
Tο 1971 ιδρύθηκε η Eλληνική Eταιρεία Oμοιοπαθητικής Iατρικής.
Tο 1985 ιδρύθηκε το Iνστιτούτο Eρευνών και Eφαρμογών Oμοιοπαθητικής Iατρικής -INEEOI- που δευθύνεται από τον Σπύρο Διαμαντίδη. Σήμερα το INEEOI αποτελεί τον κορμό της εκπαιδευτικής, ερευνητικής και θεραπευτικής προσπάθειας της ομοιοπαθητικής στην Eλλάδα. Στόχοι του είναι η προώθηση της ομοιοπαθητικής ιατρικής στον ελληνικό και διεθνή χώρο, η άρτια εκπαίδευση γιατρών και υγειονομικών στην ομοιοπαθητική επιστήμη και η προώθηση και ο επιστημονικός προγραμματισμός της έρευνας στην ομοιοπαθητική.
Συχνές Ερωτήσεις & Απαντήσεις (FAQs)
- είναι η θεραπεία, που δρα αποτελεσματικά θεραπεύοντας την αιτία του προβλήματός της υγείας σου, χωρίς παρενέργειες
- είναι η θεραπεία, που κινητοποιεί τα πανίσχυρα αμυντικά συστήματα του οργανισμού σου, ώστε ο ίδιος να έχει τον έλεγχο της κατάστασης κατά του νοσογόνου παράγοντα
- είναι η θεραπευτική προσέγγιση, όπου ο ομοιοπαθητικός γιατρός ασχολείται μαζί σου όσο είναι απαραίτητο για τη λύση του προβλήματος της υγείας σου και την ψυχολογική υποστήριξη σου
- είναι η σχέση γιατρού-ασθενούς, στην οποία εξασφαλίζεται πλήρως ο αλληλοσεβασμός και η εποικοδομητική συνεργασία
- είναι η θεραπευτική διαδικασία κατά την οποία δεν χάνεις χρόνο και χρήμα, γιατί σε καλύπτει και διαγνωστικά και θεραπευτικά
- είναι η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, αφού συντελεί στην υγεία σου, την ψυχοδιανοητική και σωματική ισορροπία σου και την απελευθέρωση σου από τα δεσμά της ασθένειας με την αντιμετώπιση των προδιαθέσεων του οργανισμού σου.
Κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός.
Κάθε άνθρωπος έχει τις ιδιαιτερότητές του.
Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός.
Αυτή η μοναδικότητα τον κάνει να βιώνει τον πόνο, τα συμπτώματα μιας νόσου, τα συναισθήματα, την δημιουργική δραστηριότητα ή την ευεξία, με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Για αυτό χρειάζεται ειδική προσέγγιση που θα διερευνήσει τις ιδιαιτερότητές του. Για αυτό χρειάζεται ξεχωριστή μεταχείριση, ώστε να μην ισοπεδώνεται και αφομοιώνεται σε ένα σύνολο τυποποιημένων αντιμετωπίσεων που δεν τον αντιπροσωπεύει. Για αυτό χρειάζεται ξεχωριστή βοήθεια, η οποία να ανταποκρίνεται στις δικές του ιδιαίτερες ανάγκες. Για αυτό χρειάζεται το δικό του μοναδικό φάρμακο, που θα κινητοποιήσει και ενισχύσει τον δικό του μοναδικό και ανεπανάληπτο οργανισμό.
Για αυτό χρειάζεται την ομοιοπαθητική.
- Όσους θέλουν να γίνουν καλά.
- Όσους θέλουν να λύσουν τα προβλήματα της υγείας τους χωρίς παρενέργειες κατά τη διάρκεια της θεραπείας τους.
- Όσους θέλουν μόνιμο θεραπευτικό αποτέλεσμα.
- Όσους θέλουν να έχουν δικαίωμα επιλογής.
- Όσους έχουν οικολογική συνείδηση.
Το θεραπευτικό αποτέλεσμα της ομοιοπαθητικής οφείλεται στην ισχυρή θεραπευτική δύναμη του ομοιοπαθητικού φαρμάκου. Σήμερα με την ομοιοπαθητική θεραπεύονται ζώα. Η ομοιοπαθητική κτηνιατρική αναπτύσσεται και στη χώρα μας όπου εκπροσωπείται από την Πανελλήνια Κτηνιατρική Ομοιοπαθητική Εταιρεία (ΕΚΟΕ). Τα ζώα σίγουρα δεν μπορούν να αυθυποβληθούν αφού δεν γνωρίζουν καν ότι παίρνουν φάρμακο. Η ομοιοπαθητική θεραπεύει επίσης νεογνά που και αυτά δεν μπορούν να αυθυποβληθούν καθώς και ανθρώπους που βρίσκονται σε κωματώδη κατάσταση και δεν αντιλαμβάνονται το περιβάλλον ή τη λήψη φαρμάκου.
Ο μύθος της αυθυποβολής στην ομοιοπαθητική θεραπεία κατέπεσε με τα αποτελέσματα της ομοιοπαθητικής κτηνιατρικής. Να θυμηθούμε ότι στην κτηνιατρική χιλιάδες ζώα, θεραπεύονται με ομοιοπαθητικά φάρμακα καθημερινά. Αυτή είναι μια ακόμη μεγάλη κοινωνική προσφορά της ομοιοπαθητικής που σώζει μεγάλες κτηνοτροφικές μονάδες παραγωγικών ζώων χωρίς χημικά που θα επηρέαζαν και τον άνθρωπο μπαίνοντας στη τροφική του αλυσίδα.
Η πολιτεία αιχμάλωτη των χρόνιων και άλυτων προβλημάτων της Υγείας, δεν κατάφερε να δείξει το ενδεδειγμένο ενδιαφέρον για την ομοιοπαθητική. Παρόλα αυτά ο αείμνηστος Γιώργος Γεννηματάς σύστησε με υπουργική απόφαση την Ομοιοπαθητική επιτροπή του ΚΕΣΥ με στόχο την υποβολή προτάσεων για τους όρους και τις προϋποθέσεις άσκησης της ομοιοπαθητικής στην Ελλάδα.
Προς το παρόν τα περί ομοιοπαθητικής ακολουθούν αναγκαστικά τον δρόμο της Ευρωπαϊκής νομοθεσίας με την οποία ευθυγραμμίζεται και η Ελλάδα
Η ομοιοπαθητική συνεργάζεται με όλους όσους μπορούν να βοηθήσουν στη διάγνωση και την θεραπεία ενός ασθενούς. Ο ύψιστος στόχος του ομοιοπαθητικού γιατρού είναι η έγκαιρη διάγνωση και αποτελεσματική ταχεία και μόνιμη θεραπεία.
Όποιος επιστήμονας της υγείας, εργαστηριακός ή κλινικός μπορεί να βοηθήσει προς την κατεύθυνση αυτή θεωρείται και συνεργάτης της ομοιοπαθητικής. Η ομοιοπαθητική συνεργάζεται με όλες τις ιατρικές ειδικότητες.
Το ομοιοπαθητικό φάρμακο είναι συγκριτικά φθηνότερο από το αντίστοιχο αλλοπαθητικό, χημικό φάρμακο. Γίνεται όμως ακόμη πιο φθηνό διότι το θεραπευτικό αποτέλεσμα σε πολλές περιπτώσεις έρχεται ταχύτερα και διαρκεί πολύ περισσότερο ή είναι μόνιμο. Η κοστολόγηση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου είναι συγκεκριμένη και ενιαία για όλη την Ελλάδα, κατόπιν τιμοκαταλόγου των φαρμακοτεχνικών εργασιών που εκδίδει το Υπουργείο Εμπορίου σε συνεργασία με τον Πανελλήνιο Φαρμακευτικό Σύλλογο.
Με αυτή την έννοια το ομοιοπαθητικό φάρμακο είναι ελεγχόμενο ως προς τις τιμές από την πολιτεία και μπορεί ο κάθε ομοιοπαθητικός ασθενής να ζητήσει από τον φαρμακοποιό του τον τιμοκατάλογο για να κάνει και εκείνος τον έλεγχο του.
Το ομοιοπαθητικό φάρμακο δεν έχει καμιά απολύτως παρενέργεια διότι δίδεται σε υψηλές αραιώσεις και δρα περίπου όπως το εμβόλιο ενισχύοντας το αμυντικό σύστημα του οργανισμού.
Κανένα ομοιοπαθητικό φάρμακο δεν αποσύρθηκε ποτέ λόγω παρενεργειών η ανεπιθύμητων ενεργειών, όπως γίνεται συχνά με τα κοινά χημικά φάρμακα.
Το ομοιοπαθητικό φάρμακο είναι ακίνδυνο για την εγκυμοσύνη και χορηγείται άφοβα κατά τη διάρκεια της.
- Αυτός που εξασκεί την ομοιοπαθητική ως βασική ιατρική εφαρμογή.
Υπάρχουν γιατροί, οι οποίοι το πρωί εργάζονται σε κάποιο νοσοκομείο με μια αλλοπαθητική ειδικότητα και το απόγευμα εργάζονται ως ομοιοπαθητικοί. Αυτό απαγορεύεται από τις διατάξεις που διέπουν το Εθνικό Σύστημα Υγείας. - Αυτός που δεν πουλάει φάρμακα στο ιατρείο του. Απαγορεύεται τόσο από το νόμο όσο και από την ιατρική δεοντολογία. Το ομοιοπαθητικό φάρμακο πρέπει να πωλείται μόνο από το φαρμακείο κατόπιν συνταγής του γιατρού και στη ετικέτα του να αναγράφει το λατινικό όνομα του φαρμάκου, την αραίωση του και τον αριθμό των καψουλών.
- Αυτός που δεν είναι φανατικός και συνεργάζεται αρμονικά με τους άλλους γιατρούς χωρίς να απομονώνει τον ασθενή του από άλλες ιατρικές υπηρεσίες που πιθανώς χρειάζεται. Το θεραπευτικό αποτέλεσμα της ομοιοπαθητικής αντέχει σε κάθε σύγκριση και επιστημονική ανάλυση στον ευρύτερο χώρο της ιατρικής και δεν χρειάζεται απομόνωση και περιθωριοποίηση.
- Αυτός που δεν αρνείται καμία ιατρική υπηρεσία, αλλά καταδικάζει την αλόγιστη χρήση, την πολυφαρμακία και την κατάχρηση των χημικών φαρμάκων. Ο άνθρωπος παίρνει τα οποιαδήποτε φάρμακα του για να γίνει καλά και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μετατρέπεται σε μανιώδη καταναλωτή φαρμάκων προς όφελος και μόνον αυτών που τα παράγουν.
- Αυτός που δεν σταματά απότομα τα χημικά φάρμακα ενός ασθενούς, προκειμένου να του χορηγήσει ομοιοπαθητικά φάρμακα. Η τακτική αυτή κάποιων «ομοιοπαθητικών» έχει οδηγήσει σε τραγικά αποτελέσματα, μέχρι και το θάνατο. Βασίστηκε στο μύθο, ότι δήθεν το ομοιοπαθητικό φάρμακο αντιδοτείται πλήρως από τα αλλοπαθητικά χημικά φάρμακα, καλύπτοντας έτσι την αδυναμία του «ομοιοπαθητικού» να κάνει σωστή θεραπεία. Σαφώς και επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες η ομοιοπαθητική θεραπεία, ένας εκ των οποίων είναι το είδος και η ποσότητα των χημικών φαρμάκων που παίρνει κάποιος. Τα νέα σχήματα όμως της ομοιοπαθητικής, επιτρέπουν σήμερα να ξεπεραστεί αυτό το εμπόδιο, αρκεί ο γιατρός να γνωρίζει τον τρόπο και να έχει ανανεωμένη και σύγχρονη γνώση. Ο τελικός στόχος του ομοιοπαθητικού γιατρού είναι να απαλλάξει τον ασθενή του από τα χημικά φάρμακα. Αυτό όμως πρέπει να γίνει σταδιακά και καθώς η πρόοδος της υγείας του από το ομοιοπαθητικό φάρμακο το επιτρέπει, έτσι ώστε το τελικό αποτέλεσμα να επιτευχθεί με απόλυτη ασφάλεια για τον ασθενή.
- Αυτός που έχει ως τελικό του σκοπό να απαλλάξει τον ασθενή και από τα ομοιοπαθητικά φάρμακα αφού τον καταστήσει υγιή και χωρίς προβλήματα υγείας.
Βάσει του Ελληνικού νόμου, όχι. Σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπει ο Ελληνικός νόμος να ασκείται ιατρική πράξη από μη γιατρούς. Ο ομοιοπαθητικός επομένως, καταρχάς, πρέπει να είναι γιατρός.
Ένας μη γιατρός, όσο διαβασμένος κι αν είναι από μόνος του, αποκλείεται να έχει την οργανωμένη γνώση και εμπειρία κάποιου που σπούδασε έξη χρόνια στο πανεπιστήμιο για να γίνει γιατρός.
Εκτός αυτού όμως η άσκηση ιατρικής πράξης από μη γιατρούς, εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για τη δημόσια υγεία. Είναι πολλά τα περιστατικά που ένας μη γιατρός κατάργησε τις εργαστηριακές εξετάσεις ενός ασθενούς, στο πνεύμα μιας «εναλλακτικής» προσέγγισης και ξαφνικά ο ασθενής κατάληξε από την ασθένεια του, αφού ο μη γιατρός δεν είχε ούτε τις γνώσεις ούτε την εμπειρία να τη διαγνώσει.
Σε άλλες χώρες της Ε.Ε υπάρχουν σχολές για μη γιατρούς με διάφορα εναλλακτικά αντικείμενα. Πολλές από αυτές είναι αξιόπιστες και σημαντικές, προσφέροντας ένα καλό επίπεδο γνώσης. Οι απόφοιτοι τους θεωρούνται βοηθοί ιατρικών επαγγελμάτων και συνεργάζονται πάντοτε με τους αντίστοιχους γιατρούς, τους οποίους και βοηθούν. Σε αυτή τη περίπτωση υπάρχει αρμονική και νόμιμη εξάσκηση του επαγγέλματος τους, αλλά το κυριότερο χωρίς κίνδυνο για τον ασθενή.
Όχι. Αντίθετα μάλιστα. Ο σωστός ομοιοπαθητικός γιατρός επικοινωνεί συνήθως με τον προηγούμενο αλλοπαθητικό γιατρό σου, τόσο για να μάθει κάποιες ιατρικές λεπτομέρειες όσο και για να τον προετοιμάσει αν χρειάζεται για τη μείωση και το σταμάτημα των χημικών φαρμάκων που σου έδινε. Αυτό γίνεται επειδή στις περισσότερες περιπτώσεις, ο οργανισμός σου βοηθούμενος από την ομοιοπαθητική θεραπεία βελτιώνεται και χρειάζεται λιγότερα χημικά φάρμακα.
Όχι. Ποτέ και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να κόψεις ούτε να ελαττώσεις τα χημικά σου φάρμακα πριν από την ομοιοπαθητική θεραπεία. Σίγουρα έχεις ανυπομονησία να γίνεις καλά και να κόψεις τα χημικά φάρμακα. Κανείς δεν θέλει να παίρνει χημικά φάρμακα και όταν το κάνει είναι λόγω της ανάγκης που δημιουργεί η ασθένεια.
Αρμόδιος για να σου κόψει τα χημικά φάρμακα είναι ο γιατρός που σου τα χορήγησε. Για το λόγο αυτό ιδιαίτερα όταν έχεις χρόνια προβλήματα και παίρνεις πολύ καιρό χημικά φάρμακα, πρέπει ο γιατρός που σου τα χορήγησε να σου τα κόψει προοδευτικά καθώς θα βελτιώνεσαι από την ομοιοπαθητική θεραπεία.
Η ομοιοπαθητική εξέταση δεν διαφέρει στα κύρια μέρη της από μια οποιαδήποτε ιατρική εξέταση. Διαφέρει όμως στις λεπτομέρειες, διότι ο ομοιοπαθητικός γιατρός διερευνά σε βάθος τα συμπτώματα και επιμένει στη διαφοροποίηση των λεπτομερειών τους. Αν π.χ πεις στον ομοιοπαθητικό γιατρό ότι έχεις βήχα, δεν θα αρκεστεί σε αυτό και μόνο το γεγονός για να σου χορηγήσει ένα αντιβηχικό φάρμακο, αλλά θα σε ρωτήσει διάφορες λεπτομέρειες για το βήχα σου, όπως ποιες ώρες της ημέρας παρουσιάζει έξαρση, αν επηρεάζεται από την αλλαγή στη θερμοκρασία του περιβάλλοντος, αν επηρεάζεται από την κατάκλιση ή άλλη στάση του σώματος, αν επηρεάζεται από το στρες, αν επηρεάζεται από την παρουσία οσμών στο περιβάλλον κ.τ.λ.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα άλλα συμπτώματα που πρέπει να διερευνηθούν λεπτομερειακά. Το πλήρες ομοιοπαθητικό ιστορικό περιλαμβάνει στοιχεία που αφορούν το οικογενειακό ιστορικό, το αναμνηστικό ιστορικό του ασθενούς, την παρούσα νόσο, αλλά και κάθε νόσημα που πέρασε ο ασθενής στη διάρκεια της ζωής του, άσχετα αν τον ενοχλεί στην παρούσα φάση ή όχι. Αν είναι απαραίτητο, ο ομοιοπαθητικός ιατρός θα συστήσει εργαστηριακές εξετάσεις που θα γίνουν σε οποιοδήποτε ιατρικό εργαστήριο ή κέντρο επιθυμεί ο ασθενής, ή σε όποιο καλύπτεται από την ασφάλεια του. Στη συνέχεια θα εξετάσει κλινικά τον ασθενή του, και θα διερευνήσει τα ψυχοδιανοητικά στοιχεία που επηρεάζουν τη νόσο του.
Οι τελευταίες εξετάσεις μας, είναι πάντα χρήσιμες για την ενημέρωση του ομοιοπαθητικού ιατρού, και οδηγούν συνήθως στην αποφυγή νέων εργαστηριακών εξετάσεων. Είναι καλό λοιπόν να τις έχει κανείς μαζί του όταν τον επισκέπτεται.